Gardelli Indonesia Blue Batak omniroast 250g kawa ziarnista

Kawa ziarnista speciality Blue Batak z Indonezji 250g wypalona we włoskiej palarni Gardelli

Jedno z ulubionych terroir Rubensa powraca i smakuje dokładnie tak, jak się spodziewał!
Blue Batak była jedną z pierwszych partii single origin, które Rubens wypalił w 2009 roku, a to wyjątkowe terroir zajmuje szczególne miejsce w jego sercu.

Złożoność tej kawy i wyraźne nuty smakowe sprawiają, że jest ona wyjątkowa. Kwiatowym i ziołowym nutom, które charakteryzują tę serię, towarzyszy owocowa nuta żurawiny i kwaskowatość cytryny.

Blue Batak pochodzi z Lintong (oficjalnie Lintong Nihuta) na południowym krańcu jeziora Toba, na północnej Sumatrze. Jezioro Toba jest największym jeziorem krateru wulkanicznego na świecie. Od dziesięcioleci kawa była uprawiana w tym bogatym wulkanicznie regionie przez plemię Batak, które zamieszkiwało te tereny od czasu osiedlenia się w XIII wieku.
W sumie około 3500 drobnych rolników produkuje od 4 do 5 worków kawy rocznie. Każdy rolnik ma od 500 do 1000 drzew posadzonych na 0,5-1 ha gruntu. Obszar ten położony jest na wysokości od 1300 do 1650 m n.p.m., a jego topografia w większości jest płaska. Gleby są przeważnie kwaśne, średnio żyzne i bogate w materię organiczną. Drzewa kawowe są przeważnie uprawiane w słońcu z niewielkim zacienieniu drzewa Eryantha, przy niskim zagęszczeniu.

Blue Batak to prawdziwie "speciality" i premium z regionu Lintong. Od uprawy po suszenie wszystko odbywa się ręcznie, potrójnie ręcznie zbierane i pakowane.

Typica to wysoka odmiana charakteryzująca się bardzo niską wydajnością, podatnością na większość chorób oraz dobrą jakością filiżanki.

Uważa się, że grupa Typica, podobnie jak wszystkie odmiany arabiki, pochodzi z południowo-zachodniej Etiopii. Około w XV-XVI wieku został szczep przewieziony do Jemenu. Do 1700 roku w Indiach uprawiano nasiona z Jemenu. W latach 1696 i 1699 nasiona kawy wysłano z wybrzeży Malabaru w Indiach na wyspę Batavia (dzisiejsza Jawa w Indonezji). Te kilka nasion dało początek temu, co obecnie znamy jako odrębną odmianę Typica. W 1706 roku pojedyncza roślina kawy Typica została przewieziona z Jawy do Amsterdamu i umieszczona w ogrodach botanicznych; stamtąd zakład został udostępniony Francji w 1714 roku.

W 1719 r. Typica została wysłana z Holandii kolonialnymi szlakami handlowymi do Gujany Holenderskiej (obecnie Surinam), a następnie w 1722 r. do Cayenne (Gujana Francuska), skąd w 1727 r. trafiła do północnej części Brazylii, i południowej Brazylii między 1760 a 1770. Z Paryża rośliny wysłano również na Martynikę w Indiach Zachodnich w 1723. Anglicy sprowadzili szczep Typica z Martyniki na Jamajkę w 1730. Dotarła też do Santo Domingo w 1735. Z Santo Domingo nasiona wysłano do Kuby w 1748. Później też Kostaryka (1779) i Salwador (1840) otrzymały nasiona z Kuby.

Pod koniec XVIII wieku uprawa drzewek Typica rozprzestrzeniła się na Karaiby (Kuba, Puerto Rico, Santo Domingo), Meksyk i Kolumbię, a stamtąd na całą Amerykę Środkową – w Salwadorze była uprawiana już w 1740 roku. Większość plantacji kawy w Ameryce Południowej i Środkowej była obsadzona odmianą Typica. Ponieważ Typica jest zarówno mało wydajna, jak i bardzo podatna na poważne choroby kawy, została stopniowo zastąpiona w większości obu Ameryk, ale nadal jest szeroko sadzona w Peru, Republice Dominikany i na Jamajce, gdzie nazywa się Jamaica Blue Mountain.

Catimor to kontrowersyjna odmiana kawy. Jest to krzyżówka odmiany Timor (odpornej na rdzę liściową, która jest obecnie dużym problemem w Ameryce Środkowej) i odmiany Caturra. Został wyhodowany w Portugalii w 1959 roku.
Rośnie i owocuje bardzo szybko i daje bardzo wysokie plony. Jest odporny zarówno na szkodniki, jak i rdzę, a także dobrze rośnie na znacznie niższych wysokościach w porównaniu z wieloma innymi odmianami handlowymi. Jednocześnie uprawa na bardzo niskich lub dużych wysokościach jest trudniejsza.
Wszystkie te fakty nie brzmią aż tak źle idealnie, więc dlaczego różnorodność jest problematyczna? Odpowiedź leży w jakości filiżanki.
Timor jest genetycznie spokrewniony z gatunkami Robusty, które osiągają gorsze wyniki pod względem jakości filiżanki.
Ponadto Catimor ma krótszą żywotność niż inne odmiany, ponieważ jest wyjątkowo predysponowany do owocowania. Niektórzy producenci zgłaszają poważne spadki produkcji już po 10 latach uprawy.

Proces łuskania na mokro (wet hulled), typowy dla Indonezji, jest lokalnie nazywany Giling Basah.
Giling Basah to termin używany przez indonezyjskich przetwórców kawy do opisania metody stosowanej do usuwania łusek Coffea Arabica.

Większość drobnych rolników na Sumatrze, Sulawesi, Flores i Papui stosuje ten proces do przygotowania ziaren kawy do sprzedaży. Postępując zgodnie z tą metodą przetwarzania, rolnicy mechanicznie usuwają zewnętrzną skórkę z wiśni, używając lokalnych maszyn do rozwarstwiania, nazywanych „Luwak”. Ziarna kawy, wciąż pokryte śluzem, są następnie przechowywane do jednego dnia w plastikowych torbach. Następnie śluz jest zmywany, a kawa pergaminowa jest częściowo suszona, zachowując 30% do 35% zawartości wilgoci.

Kawa pergaminowa jest następnie łuskana w stanie półmokrym, co nadaje ziarnom wyjątkowy niebiesko-zielony wygląd. Uważa się, że ta metoda zmniejsza kwasowość i zwiększa treściwość, nadając klasyczny indonezyjski profil filiżanki.

Proces Giling Basah może stworzyć tzw. „kozią stopę”, pęknięcie na jednym końcu, w zielonych ziarnach kawy. Czasami maszyna do łuskania częściowo miażdży miękką fasolę, nadając jej kształt przypominający rozszczepione kopyto.